PENTIMENTOS

Tras toda esta sesión de videos van sendo horas de escribir un pouco. Máis que nada, porque creo que a partir de agora o meu ronsel non vai deixar tanto rastro neste océano cibernético.

Estos días acordeime da autora estadounidense Lillian Hellman. Souben da súa escritura a través de Julia, a película de Fred Zinneman protagonizada por Jane Fonda e Vanessa Redgrave. De aí descubrín a palabra pentimento. Ese é o título da obra autobiográfica na que o director austríaco baseou o seu filme. Gústame como soa e tamén a xustificación da autora á hora de explicar o significado que ela lle dá :

Old paint on a canvas, as it ages, sometimes becomes transparent. When that happens it is possible, in some pictures, to see the original lines: a tree will show through a woman's dress, a child makes way for a dog, a large boat is no longer on an open sea. That is called pentimento because the painter "repented," changed his mind. Perhaps it would be as well to say that the old conception, replaced by a later choice, is a way of seeing and then seeing again. That is all I mean about the people in this book. The paint has aged and I wanted to see what was there for me once, what is there for me now.

As pinturas ó óleo sobre lenzo ó ir envellecendo fanse transparentes e así é posible ver en determinados cadros, os trazos orixinais. Aparecerá unha árbore a través dun vestido de muller, un neno deixará paso a un can, un barco deixará de estar en alta mar…A isto chámaselle pentimento, porque o pintor se arrepentiu, cambiou de idea. Quizais estaría ben dicir que o antigo concepto, substituído por outra idea é unha forma de ver e volver a ver. Iso é que quero mostrar coas persoas neste libro. A pintura envelleceu e eu quería ver que había nela para min nun principio e que hai nela para min agora.

É unha metáfora orixinal para dicir cómo "pintabamos" antes a unha persoa e cómo a "pintaríamos" agora. Porque o mundo e a xente cambia, nós cambiamos e ás nosas ideas tamén. De aí, ás veces, os pentimentos ou arrepentimentos.

E MAIS...

Aínda quedaban máis tomas e moitos de vós xa o sabiades. Aí van! Aquí poderemos ver de novo a Gayoso, a Farruco, Monti Castiñeiras, unha barbi, unha Pantoja...En fin unha variedade de personalidades. Bicoss

TOMAS FALSAS (2ª parte)

AS TOMAS FALSAS DAQUELES DÍAS

Velaquí o prometido. Unha parte das tomas falsas das prácticas de TV da 13 promoción de xornalismo. Para que todos nos emocionemos soltemos bágoas, risos, gargalladas...
Grazas outra vez Carlos por subilas á rede!!!

DE RUMORES E CANSAZO

La cantidad de rumores inútiles que un hombre puede soportar es inversamente proporcional a su inteligencia. Schopenhauer

A rumoroloxía foi a temática da clase de hoxe. É incrible como se pode transformar unha historia de boca en boca. Así se forman os rumores con perda de información, confusión, incerteza...Ás veces de forma inocente, outras intencionada... O que si é certo é que son inevitables e que hai que aprender a convivir con eles e afrontalos da mellor forma posible. Como dicía Juanma Lillo na aula, hai que ter presente que, alí onde esteamos, o conflicto é a regla e non a excepción.

O cansazo do día non me deixa escribir máis, pero non quero marchar sen deixar aquí isto, pois como a cousa vai de rumores...Un burdo rumor, de La Mandrágora (1981). A ver se así de paso tamén rides.

Pero como veo que por ser tu tan cotilla
va de boca en boca y es la comidilla lalalalalala

"MENTIROSO MENTIROSO"

Meteoro y el señor conejo é tan só un aperitivo do terceiro álbum en solitario de Iván Ferreiro (Mentiroso mentiroso). O 25 de marzo estará nas tendas de discos, así que para ir abrindo o apetito...unha peza curta. A verdade é que é distinto ao que teño visto del, pero para saber do resto do disco... xa sabedes, a esperar. De momento eu quédome con Turnedo ou Abrázame, por exemplo.

Porque merece a pena deixar este vídeo aquí. É o vídeo de despedida que se proxectou no noso acto de licenciatura. Xornalismo 2004-2007. Grazas Carlos por subilo á rede!!

COMUNICAR

É todo. Expresar unha emoción, un sentimento, algo que queremos compartir... Ver o mundo dunha forma e mostrar cómo o vemos. Tamén é aprender.

Esta fin de semana agarrei algunha que outra clave para lograr unha mellor comunicación. A construción do discurso e a formación de portavoces foron eixos protagonistas.

Os ingredientes principais para conseguir eficacia resúmense en claridade, brevidade e...moi importante: naturalidade e seguridade nun mesmo. O certo é que son aplicables a todos os camiños de comunicación da vida, para seguir mirando adiante.

Estes dous días tamén me serviron para repasar momentos da facultade e momentos meus como ese proxecto de comunicadora que emerxe. Rebobinei a película das miñas intervencións en público, saquei a flote imaxes que non esperaba. Unha rapaza de 15 anos presentando o festival do colexio. A mesma que aos 16 no instituto tentaba explicar a uns cantos en qué consistía a vestimenta tradicional galega. Esa que aos 17 presentaba Let it be dos Beatles, para despois cantala nun auditorio cunha amiga...

Un ano despois ela empezaba a carreira de xornalismo, facía toma de contacto co micro dun locutorio de radio para darse a coñecer aos seus compañeiros. O mesmo que fixeron eles. Ese verán a Asociación Cultural Seixebra celebraba o seu primeiro festival e foi a súa tremorosa boca a que lanzou as palabras de todos os que son Seixebra.

Do segundo curso de carreira lembra con cariño aquela práctica do informativo de TV. Esa que xunto cun bo amigo ela se animou a presentar. Despois...desfile de entroido, máis festivais Seixebra...Ata que un día se viu nun escenario sorteando carneiros e dando a benvida á xente que ía a aquela festa. Algúns protestaban porque querían comer xa.

En terceiro, non olvidará o día que o seu grupo tiña concertada unha entrevista con Alvite e no último momento o entrevistado falla. Nesa práctica tocáballe a ela ser a conductora. Había que buscar a outro convidado e Bolseiro foi a salvación. Ela recorda con bo sabor esa conversa radiofónica porque se sentiu cómoda. Máis adiante, a súa voz tímida experimentaba no prólogo e epílogo dun festival de corais. O seu ton estivo máis serio naquela xuntanza de bandas na que tivo que rogar silencio e na que alguén entre o público lle chamou pesada. Diso tampouco se esquece.

Cando pensa en cuarto, é dicir, no curso pasado, vénlle á cabeza o día que lle tocou expoñer no auditorio da facultade o traballo que fixeran no seu grupo. Era sobre o Gabinete de comunicación da Consellería de Traballo. Aquí sente rabia dela mesma porque deixou que os nervios lle xogasen a mala pasada de tatexar e case non saber que dicir. Non foi boa para presentar as conclusións do traballo do seu grupo. Foi vítima do pánico escénico. Para sazonar con doce este erro, sorrí rememorando as prácticas de retransmisións na facultade. Cada un tiña un papel e debía improvisalo coma se fose unha retransmisión de TV real. Eran para achegarlos máis a esa arte de improvisación. Tamén houbo moitas risas.

Onte, tras facer un barrido mental destas experiencias, en distintos anacos do día, chegou o seu turno. Tocoulle facer unha exposición de tres minutos para a clase, mentres unha cámara a gravaba. Outros compañeiros fixeran roda de prensa, improvisación... Todos estaban con nervios, uns máis que outros. Ela sentíaos e loitou por pisalos porque se non, sabía o que lle ía suceder. Ao final, a experiencia resultou ser moi boa, pois todos comunicaron, cada un co seu estilo.

La carencia

Yo no sé de pájaros,

no conozco la historia del fuego.

Pero creo que mi soledad debería tener alas.

Alejandra Pizarnik

Esta é a ración de versos de hoxe. Un día descubrinos de casualidade lendo Melodía de días usados, de Anxos Sumai.

VELOCIDADES ASASINAS

Hai unha febre que está crebando vidas sen sentido. O descontrol ao volante é unha dura amenaza. Espero que os culpables paguen caro, que se faga xustiza por aquelas persoas que de repente, un día, se viron sorprendidas por carreiras ilegais e foron vítimas.
A inconscencia duns foi a peor inimiga dos que xa non están. Por máis que intento atoparlle un sentido non o consigo: poñer en perigo a vida dos demais para divertirse eles. Non ven ao seu redor...¿Qué está pasando?
A esperanza é a xustiza; que os causantes cumplan duras penas e non se repitan máis feitos deste tipo, que se poderían ter evitado.

Case non me saen as palabras porque a ira non me deixa. Limítase a oprimirme o peito e a facerme un nó na gorxa.

ISMAEL EN GALICIA E EU...

Escoitando a canción de Ismael Serrano que ten posta o meu veciño, lembro que este ano o cantautor de Vallekas vai dar catro concertos en Galicia. A cifra está moi ben de seguro que os galegos/as se quedarán ben con eses Sueños de un hombre despierto.

O 7 de febreiro estará na Coruña, o 8 en Ourense, o 9 en Pontevedra e o 10 en Vigo.

Vai ser que desta non o vou poder ver, porque o máis seguro é que ande por terras non españolas. Anque...será por concertos porque este cantautor aínda ten moitas cordas que romper!.

E cando me decato de como imos pasar por este
mundo sen deixar rastro despois de levar unhas vidas
estúpidas, comprendo con rabia que na vida o único
que queda é o amor.
ORHAN PAMUK: Neve

Este é o parágrafo que inaugura o conxunto de relatos de Agustín Fernández Paz: O único que queda é o amor. Por cada recomendación literaria que o autor fai nestas páxinas, podería facerse unha entrada de blog. Darían para un bo repertorio, mais eu so me limito a deixar a que nos sumerxe nas historias.

Xunto con isto, nunca sobra algunha referencia de Orhan Pamuk (1952). É un autor de Estambul, concretamente o primeiro turco en gañar un Premio Nobel. Foi no 2006. A súa obra está traducida a 34 idiomas.

Así nacen as baleas de Anxos Sumai é a lectura que me acompaña nestes primeiros días de 2008 . Hoxe estou cansa e non teño ánimos para teclear. Levo dous días diante do ordenador facendo un traballo, que por fin rematei.