"¡Claro que sí!", me aseguró la señora Collier, tiene algo. Es una adorable criatura.

"Una adorable criatura". Retratos. Truman Capote

Domingo foi tarde de cinema e libros. Cassandra´s dream a película escollida, con final característico de Woody Allen, o director (of course!). Retratos, de Truman Capote, o libro que decidín mercar na feira salmantina. Todo porque ao ver a portada (O autor acompañado de Marilyn Monroe) lembreime daquel relato lido na clase e recomendado por Neira Cruz en segundo de xornalismo. "Una adorable criatura", pensei. Ese era o título do capítulo no que Capote calcaba co seu puño o encontro coa actriz mito. Mirei o índice e...efectivamente alí estaba xunto ás "Observations" de Pablo Picasso, Coco Chanel e outros.

A verdade é que foi un último día de semana ben aproveitado e sempre está ben ter compañía. Polo menos para min, pois este tipo de cousas normalmente non as fago soa. É coma ter que comer fóra sen ninguén con quen falar. Fíxeno varias veces e foi por que non me quedou remedio. Síntome unha estraña.

Onte foi un día de estar na casa e hoxe, sen embargo o día escollido para coñecer a facultade de comunicación da Pontificia. Tiven que ir alí a buscar a miña tarxeta universitaria. Teñen moitas aulas de laboratorio (multimedia, edición, publicidade...). Pensei que ese sería o edificio no que realizaría o curso de experto, pero por sorte tocoume no principal, moito máis céntrico. Despois foi turno do inglés, levo tres sesións no Centro Británico, pois non quero perder as palabriñas que trouxen frescas de Dublín. Ademais gústame o profesor, que salado é, non sabe nada de español e iso dalle máis sabor ao asunto.

Agora veño de ver como un compañeiro sopraba as candeas. Cantámoslle o cumpreanos en versión española, colombiana, arxentina e tamén en brasileiro. Porque non o hai en neerlandés que se non tamén había quen llo cantase. A estancia alí foi breve, a xusta para degustar uns doces e brindar. Mañá toca madrugar porque Madrid espera. Será unha visita relámpago, por iso non avisei a familiares e amigos (tocará outra vez con máis tempo).

Chega o momento de despedirse tras despistar o sono e chamar á impaciencia da viaxe á capital.

Bicos de menta!

CON OUTRA COR NO HUMOR

As augas deste océano xa están máis calmadas e o meu humor cambiou de cor. A rabia minguou, anque sigo sen ter médico de cabeceira en Galicia. Si...así como sona, dunha forma tonta e por un malentendido fixen a tarxeta sanitaria de Castela e León e quedei sen a galega. Agora vanme asignar aquí un médico. Case me da algo cando me entero de que non pertenzo á sanidade galega. Foi coma unha xerra de auga fría porque pensei que o que me estaban facendo era unha tarxeta sanitaria de desprazada. Equivocárame e aquí tampouco se molestaron en explicarme que podía facer para facerme cunha tarxeta de desprazada e non cunha da comunidade.

Onte comencei un módulo novo no curso e tivemos cambio de profesor. Estamos dando comunicación interna, o que me resulta interesante, anque ás veces algún profesor fai que a clase sexa moi densa (as da tarde lévoas costa arriba!). As clases desta semana xa quedaron atrás.

Acabo de chegar de saír, pero iso si, non entrei na casa sen cambiar antes a hora. Ás tres da madrugada eran as dúas.

É curioso, pero antes de virme decateime de que era a única española do grupo. Estaba con dúas colombianas, dúas brasileiras, unha uruguaia e unha arxentina. Quen me ía dicir a min que me ía xuntar cun mapa de Latinoamérica. A verdade é que é moi enriquecedor , o meu vocabulario e a miña lista de expresións estanse agrandando. Xa estou empezando a asimilar palabras arxentinas como saco (xersei), puchos (cigarrillos), pollera (falda), campera (gabardina), boludo, pelotudo... expresións como ¿que hasés?, en lugar de ¿como estás? Tamén das colombianas como mesera (camarera), churro (que está de bo ver, tío bueno), baina (cousa), pernil (zanco), chévere... Alí para dicir que alguén é moi majo usan a expresión "es muy querido". Coma estas, moitas outras, que agora a miña memoria non logra xuntar, anque só é cuestión dun pouquiño máis de tempo para facelas máis "miñas" e lembralas.

Continuarei navegando noutros océanos á vez que me acostumo ao frío que empeza a aterrar en Salamanca.

É incrible o que pode cambiar o humor en segundos, pero hoxe teño gana de mandar todo á puta merda. Pregúntome a qué carallo vin aquí, porque ás veces, nin falando o mesmo idioma nos entendemos. Agora mesmo collía as maletas e volvía para a miña casa, sei polo que o digo e ao mellor outro día pode parecer unha tontería, pero hoxe aféctame especialmente, ata o punto de querer marchar de aquí . Hoxe síntome menos "da miña casa" e iso dóeme.

DÍA DE GABARDINA

Hoxe caeron pingas, como o día en que cheguei aquí. Levaba sen chover vinte días e hoxe a cor gris foi a dona do ceo. A xente sacou os seus paraugas á rúa. Eu decidín poñer os pés sobre o pavimento mollado e ir facer uns recados. Tras unha ida pola Compañía cunhas botas que me lastimaban e unha espera inútil na facultade, decidín que a volta a casa ía ser antes do pensado. Non me apetecía ser partícipe da paisaxe chuviosa, porque sentía que pronto se podía transmitir ao meu humor.

Foi unha xornada sen xugo por iso quixen amañala un chisco cun zume de melón e cítricos acompañado de palabras.

Unha stop na travesía para seguir con Tabucci e La cabeza perdida de Damasceno Monteiro.

Seis horas de autobús de Compostela a Salamanca cunden moito, sobre todo para pensar en mil e unha cousas ou sinxelamente durmir. A monotonía do traxecto provócame un sono case instantáneo. Durmo, esperto, volvo a durmir, volvo a espertar…así ata que canso e decido escoitar música ou a radio. En ler xa nin penso, porque me mareo coa mesma facilidade coa que aperto a Pedro Chosco.
Outra das miñas aficións neste traxecto é fixarme nalgúns dos outros pasaxeiros e imaxinarme como son as súas vidas. Pode resultar moi extraño, pero creo que é un bo exercicio para manter viva á tola da casa*, unha das miñas mellores compañeiras. Desta vez non me fixo tanta falta crear historias no aire, pois houbo alguén disposto a intercambiar a súa coa miña.

Mentres esperaba polo autobús na estación de Santiago, outro mozo facía o mesmo, parecía impaciente pola espera. Levaba algo semellante a unha maleta e unha bandoleira. Sentía curiosidade por saber qué contía, pois non era unha maleta coma calquera outra. Pronto ía sabelo sen facer preguntas, pois a impaciencia do mozo podía co meu querer saber máis e rompeu co silencio da espera.
- ¿Vas a Salamanca?
- Si, respondín.
O frío que sentía facía que o tempo pasase máis lento, pero apenas cruzamos esas palabras, o autobús chegou.
El non soltou a equipaxe nin para deixala no maleteiro e así deducín que aquela maleta contiña algo importante.
Foi nunha das paradas do traxecto cando souben o que coidaba con tanto mimo. Era un saxo. O seu amigo de viaxe- pensei-. Curioso, ¿certo? e máis aínda, cando me dixo que o mercara en París e que só levaba dous días con el. ¡Como para non coidalo!, díxenme a min mesma.
Notábase que lle gustaba o que facía e que no saxofón e na música estaba o seu futuro. Admiro que teña tan clara a súa meta e que vaia firme na súa procura. París foi tan só un paso no camiño. Alí, despois de probar varios saxos, atopou o que mellor ía co seu xeito de tocar. Atopou ao seu acompañante de melodías e dunha traxectoria da que xa ten moito andado, pois non é fácil estar tan seguro do que un quere ser.

* Rosa Montero na súa obra La loca de la casa, designa con este nome á imaxinación.

A MIÑA MENTE CHAMA POR VÓS

Por moi estraña que sone a frase coa que titulo esta entrada, creo que ten algo de certo.
Levo en Salamanca cinco días e atopeime con dúas persoas que coñezo. Á primeira íalle mandar unha mensaxe para quedar con ela porque me acordei de que estaba estudiando aquí, pero ao final non fixo falta. Ao día seguinte atopeina na cafetería da facultade. No momento de vela, non foi necesario que dixera nada, a súa cara expresábao todo, facíaselle raro verme en Salamanca, pois ata agora só me vira en Compostela e non sabía que eu me viña para terras de Castela. Eu tampouco esperaba vela alí, entre outras cousas porque era sábado.
Ao outro atopeino hoxe subindo a rúa Ramón y Cajal e ten gracia, porque xustamente lle enviara un mail esta tarde para informalo da miña chegada. Mentres tecleaba, pensaba "so faltaría que esta tarde o atopase na rúa" e...xa vedes que así foi. Se non chego a escoitar o meu nome non o vía, porque ía falando entretida cunha compañeira.
Despois do desta tarde, o primeiro que me veu á mente foi unha frase que me dixo unha das miñas compañeiras cando lle contei que me atopara cunha amiga de Compostela. "Alba, la llamaste con la mente".
Agrádame que así fose, atoparme con xente á que quería ver e máis cando estás en terreo que aínda non é moi coñecido.
Por aquí seguirei camiñando, pero agora unha parada incerta e unha lectura: "La amante en guerra", de Maruja Torres.

Rememorando días atrás

Parecíame axeitado colgar algunha fotiño da miña estancia en Dublín, de feito estes días lémbrome bastante. Foi toda unha experiencia dar algúns dos pasos do Ulises de Joyce, o tour veloz pola cidade do primeiro día, os picnics en San Stephens Green, a performance que alí vimos, a visita á fábrica de Guinnes onde quedaron colgadas algunhas das nosas frases, os paseos por Temple Bar, O Connel (quen o diría, pero alí había un Savoy e... con letras ben grandes). Era inevitable pasar por Grafton Street e escoitar a música dos violíns, as guitarras...Había que chegar ao final da rúa para ver a moza que alí nos esperaba coas súas cestas: Molly Mallone.

Estou segura de que nas nosas mentes tamén sobrevivirá o recordo do troncobusss jajaaj, si, ese vehículo que nos levou ata Galway, Connemara e os acantilados de Moher. Foi unha fin de semana intensa na "Irlanda profunda" con moitas horas de bus, pero tamén con moitas risas. As cancións de Decland animaron a viaxe de regreso (menuda vozz!!).

Belfast foi outra das cidades na que estivemos. Alí parte da historia está pintada nas paredes das casas (os murais). As diferencias entre os barrios católicos e protestantes aínda se respiraban no ambiente, sobre todo ao camiñar a carón do muro que os separaba.

Outros lugares e zonas de Dublín foron testemuñas das nosas pegadas. Son elas as que mellor saben dos solos irlandeses que tocaron.

A foto que aquí deixo é dos Moher Cliffs.

É A QUENDA DE SALAMANCA

Pois si, aquí cheguei onte pasadas as cinco da tarde. Hoxe á mañá tocoulle camiñata por alguhas rúas. Funlle facer unha visita ao astronauta e a rá da catedral e como non á Plaza Mayor. Hoxe pola tarde toca empezar o curso e... a ver que tal vai.
Tratarei de escribir máis por aquí e tamén con máis calma. De momento deixo de teclear, porque...estou escasa de palabras, vaia vaia...

Por terras de Castela León seguirei "navegando".