"Whit a little help from my friends"

Porque me apetecía esta canción, aí vai, para matar o antollo. Seguro que vos lembrades da serie Aquellos maravillosos años.

Lend me your ears and I'll sing you a song

I´ll try not to sing out of key...

Nestas datas este barco está en augas da Ría de Muros e Noia, concretamente de Louro. Non quería que pasase o tempo sen deixar aquí unha imaxe deste anaquiño marítimo e desta fermosa vista.

Por que... moitas das respostas ás nosas preguntas están no aire.
Esta é a miña canción de hoxe.

¿Por que estou aquí?

El éxito de nuestra compañía radica en la calidad de nuestra comunicación interna y externa

Teodoro Newton Wail, 1908.

Esta é unha frase que me parece axeitada para explicar o que estiven aprendendo nos últimos meses. A verdade é que a comunicación corporativa é un tema que me interesa e iso foi o que me trouxo ata Salamanca. Curioso, pero creo que ata o de agora non o explicara neste blog.

Hai unha semana acabei o meu primeiro plan de comunicación interna, un traballo para un dos módulos do curso de experto que estou a facer. É o inicio dun novo campo, do que na facultade, en Compostela, non vira nada.

A verdade é que tamén estou alucinando coa cantidade de utilidades que teñen as novas tecnoloxías neste ámbito. Ademais disto son máis os temas vistos que me parecen interesantes, pero...aquí queda isto.

Antes do punto e seguido de Nadal crin que era importante lembrarme de por qué estou aquí.

Bo Nadal a todos/as os que vexades os rastros deste ronsel!!!

O BRANCO DO NADAL

Salamanca amenceu branca. As folerpas bicaron o chan e así se vía un anaco da cidade hai unhas horas.

ÁSPERO E SENTIMENTAL

Lembro que o día que falamos con el nos dixo que adoitaba decepcionar a aqueles que o coñecían en persoa. El é así, aparece e desaparece cando menos o esperas.
Noctámbulo infinito e malabarista de aforismos. Creador dun mundo que o salvou de moitas consultas de psiquiatra. Alvite e o Savoy, ese local rexentado por Ernie Loquasto. A metáfora e o insomnio nunha mesma persoa. Sinatra, unha das súas voces favoritas e o jazz unha das súas músicas.

No fume do Savoy camúflanse perdedores e pesimistas, un boxeador retirado, un xornalista, un barman, as coristas, os gángsters...Son os personaxes de Alvite. En todos eles hai un pouco do seu creador.

Preguntámoslle ao xornalista por qué ese nome para o local e dixo que o escolleu coma outro calquera. Comentounos que o cantautor Ismael Serrano lle mandaba unha foto cada vez que vía un Savoy. Dende que eu descubrín as historias deste xornalista xa foron varios os Savoys que vin. Un deles en Dublín. Ademais da anécdota tamén quixen rescatar a foto.


Hoxe lembreime desta conversa porque ordenando os meus documentos no ordenador atopei o arquivo sonoro daquela tarde en Milladoiro con José Luis Alvite. Foi en marzo de 2006, cando facía terceiro de xornalismo.

Si se callase el ruido

oirías la lluvia caer

limpiando la ciudad de espectros,

te oiría hablar en sueños

y abriría las ventanas.

Si se callase el ruído

quizá podríamos hablar

y soplar sobre las heridas,

quizás entenderías

que nos queda la esperanza.

Si se callase el ruido (Ismael Serrano)

Tiña que poñer algunhas letras del aquí, pois xa tardaban en aparecer neste espazo. Esta é unha das cancións coas que pecho o día de hoxe. Será o segundo single de Sueños de un hombre despierto. Mentres non se estrena colgo aquí un vídeo dunha actuación na FNAC.

ANO NOVO EN SALAMANCA

Asi como se le. Xa é ano novo para os universitarios desta parte de Castela. Unha orquestra na Plaza Mayor e unha morea de xente animaban o cotarro. Ao dar as 12, case todos comían unha gominola por campanada ficticia. Si é que...xa parecía o fin de ano de toda a vida. Había que saltar ao ritmo da música para combater o único grao de temperatura que había ¡¡brrrr!! Xa sei que só é o principio.

DE PASO POLAS CRECHAS

Mércores, 5 de decembro. Chegada a Compostela ás 21:20, a néboa da noite construía unha escena típica da capital galega. Salamanca quedaba atrás por uns días.
Deixamos as maletas no piso das miñas compis, fomos cear e despois paseamos polas rúas do casco antigo. Respirábase a maxia da brétema no ambiente e a temperatura era perfecta para estar fóra. Algúns bares esperábannos e outros estaban cheos de xente.
A Casa das Crechas foi a primeira parada definitiva e o sitio máis axeitado para levar a alguén que vén do extranxeiro, por exemplo de Colombia, como a miña amiga. Alí pode verse moito do que somos os galegos. Son de pandeireta, baile, pingas de licor café...Todo é pouco para describilo, pero para min ésta foi a mellor inxección xunto coas caras coñecidas que non esperaba ver.

VÍSPERAS DE PONTE

Si, mañá a estas horas se todo segue no seu curso estarei chegando a Compostela. Pasarei esta ponte en Galicia e farei turismo para ensinarlle algunhas cousas a unhas amigas. Así e todo, espero aproveitar outras ocasións para viaxar a outras zonas do mundo...Ese gusaniño non hai quen mo quite e espero alimentalo.
Como estes días me apetece música...hoxe fago honra á cidade das estrelas con esa recoñecida canción de Luar na Lubre: Chove en Santiago.
A versión que fai con eles Ismael Serrano está moi ben. Recoméndovos escoitala. Eu aquí deixo a orixinal, porque da outra non hai videoclip.

Morriña musical

Despois de escoitar as ferreñas da pandeireta e unhas boas voces no meu ordenador, foi inevitable sentir a morriña. Máis que morriña quizais sexa "mono" de golpeala pandeireta e de bailar ao son dela. Non era tan consciente diso ata que escoitei a música.
A última vez que agarrei a pandeireta foi no Carneiro ao Espeto, ¡hai catro meses! Si é que parece que xa se me olvida... ¿E qué serán dos puntos de Fonsagrada, Trasmonte, Pazos de Borbén e... o maneo de Bardáns? ¿Tereinos gardados ou xa fuxirían?
Supoño que en Nadal botarei algún baile para rememorar... De momento sigamos escoitando desta música. Velaquí Pepe Vaamonde Grupo e Aires de Montillón.