Despois de insistirme Sara para que abrise un curruncho na rede e despois de estarlle dando voltas e voltas, ao final...animeime. En realidade non sei por canto durará isto de deixar o ronsel das miñas vivencias por estes lares, pois como a maioría dos blogers o que tentarei é que a tola da casa (a miña imaxinación) se evada por aquí compartindo con outra xente comentarios diversos. Así que se vos animades a participar na miña particular travesía, poderedes ver o meu rastro na auga, é máis, os do meu entorno seredes parte del, do ronsel das experiencias vividas e compartidas.
O certo é que escribo desconcertada, pensando en qué acabará este proxeto dalgúns dos meus pensamentos, este rastro do meu ser, pero coa ilusión de que me sirva para comunicarme, aprender doutros, das palabras que alguén se digne a escribir pero xa veremos o que da de si este barco.
Levo os dous meses de verán en Compostela e practicamente o último día decido deixar a miña pegada, quizais sexa porque teño gana de dicir moitas cousas, recoñecer o que aprendín da vida estes dous meses, que creo que non foi pouco, pois unha vaise dando conta de que está na fronteira entre unha etapa e outra e practicamente iso é a vida, emprender unha travesía, rematala e empezar outra, asi ata que o barco deixa de navegar.
Xullo e agosto para min foron unha nova experiencia, a de prácticas como redactora en Galicia Hoxe e como non moitos días de marea de dúbidas provocada polo medo de saír a flote, asumir máis responsabilidades...
Tamén aproveitei momentos para actualizar a conta do vivido, fixen balances de memoria nos que engadín máis valor a algunhas cousas, ás que antes non lle tiña tanto. Concretamente, un día camiñando por Basquiños, a rúa onde vivín o primeiro ano de carreira, unha morea de bos recordos inundaron a miña mente, feitos que nunca olvidarei e non quero esquecer. Naquel momento de camiñata parecíame que o tempo non pasara, que eu seguía en primeiro de carreira, pero as bágoas que visitaron as miñas fazulas, fixéronme lembrar que en dous anos as cousas cambiaron: unha ausencia importante (estas palabras van por ti alí onde queira que esteas), xente nova e que merece a pena, cambio de vivenda...son cousas que me custa expresar con palabras pero que en cuestión de segundos Basquiños me fixo sacar a flote.

En fin, creo que para ser un comentario de inauguración é suficiente, pero aínda dubido se abrir isto foi boa idea, verémolo co paso do tempo. Estas palabras son para os que me coñecen no día a día, os que están aí, os que estean seguros de embarcar...

Saudos!!