"Whit a little help from my friends"

Porque me apetecía esta canción, aí vai, para matar o antollo. Seguro que vos lembrades da serie Aquellos maravillosos años.

Lend me your ears and I'll sing you a song

I´ll try not to sing out of key...

Nestas datas este barco está en augas da Ría de Muros e Noia, concretamente de Louro. Non quería que pasase o tempo sen deixar aquí unha imaxe deste anaquiño marítimo e desta fermosa vista.

Por que... moitas das respostas ás nosas preguntas están no aire.
Esta é a miña canción de hoxe.

¿Por que estou aquí?

El éxito de nuestra compañía radica en la calidad de nuestra comunicación interna y externa

Teodoro Newton Wail, 1908.

Esta é unha frase que me parece axeitada para explicar o que estiven aprendendo nos últimos meses. A verdade é que a comunicación corporativa é un tema que me interesa e iso foi o que me trouxo ata Salamanca. Curioso, pero creo que ata o de agora non o explicara neste blog.

Hai unha semana acabei o meu primeiro plan de comunicación interna, un traballo para un dos módulos do curso de experto que estou a facer. É o inicio dun novo campo, do que na facultade, en Compostela, non vira nada.

A verdade é que tamén estou alucinando coa cantidade de utilidades que teñen as novas tecnoloxías neste ámbito. Ademais disto son máis os temas vistos que me parecen interesantes, pero...aquí queda isto.

Antes do punto e seguido de Nadal crin que era importante lembrarme de por qué estou aquí.

Bo Nadal a todos/as os que vexades os rastros deste ronsel!!!

O BRANCO DO NADAL

Salamanca amenceu branca. As folerpas bicaron o chan e así se vía un anaco da cidade hai unhas horas.

ÁSPERO E SENTIMENTAL

Lembro que o día que falamos con el nos dixo que adoitaba decepcionar a aqueles que o coñecían en persoa. El é así, aparece e desaparece cando menos o esperas.
Noctámbulo infinito e malabarista de aforismos. Creador dun mundo que o salvou de moitas consultas de psiquiatra. Alvite e o Savoy, ese local rexentado por Ernie Loquasto. A metáfora e o insomnio nunha mesma persoa. Sinatra, unha das súas voces favoritas e o jazz unha das súas músicas.

No fume do Savoy camúflanse perdedores e pesimistas, un boxeador retirado, un xornalista, un barman, as coristas, os gángsters...Son os personaxes de Alvite. En todos eles hai un pouco do seu creador.

Preguntámoslle ao xornalista por qué ese nome para o local e dixo que o escolleu coma outro calquera. Comentounos que o cantautor Ismael Serrano lle mandaba unha foto cada vez que vía un Savoy. Dende que eu descubrín as historias deste xornalista xa foron varios os Savoys que vin. Un deles en Dublín. Ademais da anécdota tamén quixen rescatar a foto.


Hoxe lembreime desta conversa porque ordenando os meus documentos no ordenador atopei o arquivo sonoro daquela tarde en Milladoiro con José Luis Alvite. Foi en marzo de 2006, cando facía terceiro de xornalismo.

Si se callase el ruido

oirías la lluvia caer

limpiando la ciudad de espectros,

te oiría hablar en sueños

y abriría las ventanas.

Si se callase el ruído

quizá podríamos hablar

y soplar sobre las heridas,

quizás entenderías

que nos queda la esperanza.

Si se callase el ruido (Ismael Serrano)

Tiña que poñer algunhas letras del aquí, pois xa tardaban en aparecer neste espazo. Esta é unha das cancións coas que pecho o día de hoxe. Será o segundo single de Sueños de un hombre despierto. Mentres non se estrena colgo aquí un vídeo dunha actuación na FNAC.

ANO NOVO EN SALAMANCA

Asi como se le. Xa é ano novo para os universitarios desta parte de Castela. Unha orquestra na Plaza Mayor e unha morea de xente animaban o cotarro. Ao dar as 12, case todos comían unha gominola por campanada ficticia. Si é que...xa parecía o fin de ano de toda a vida. Había que saltar ao ritmo da música para combater o único grao de temperatura que había ¡¡brrrr!! Xa sei que só é o principio.

DE PASO POLAS CRECHAS

Mércores, 5 de decembro. Chegada a Compostela ás 21:20, a néboa da noite construía unha escena típica da capital galega. Salamanca quedaba atrás por uns días.
Deixamos as maletas no piso das miñas compis, fomos cear e despois paseamos polas rúas do casco antigo. Respirábase a maxia da brétema no ambiente e a temperatura era perfecta para estar fóra. Algúns bares esperábannos e outros estaban cheos de xente.
A Casa das Crechas foi a primeira parada definitiva e o sitio máis axeitado para levar a alguén que vén do extranxeiro, por exemplo de Colombia, como a miña amiga. Alí pode verse moito do que somos os galegos. Son de pandeireta, baile, pingas de licor café...Todo é pouco para describilo, pero para min ésta foi a mellor inxección xunto coas caras coñecidas que non esperaba ver.

VÍSPERAS DE PONTE

Si, mañá a estas horas se todo segue no seu curso estarei chegando a Compostela. Pasarei esta ponte en Galicia e farei turismo para ensinarlle algunhas cousas a unhas amigas. Así e todo, espero aproveitar outras ocasións para viaxar a outras zonas do mundo...Ese gusaniño non hai quen mo quite e espero alimentalo.
Como estes días me apetece música...hoxe fago honra á cidade das estrelas con esa recoñecida canción de Luar na Lubre: Chove en Santiago.
A versión que fai con eles Ismael Serrano está moi ben. Recoméndovos escoitala. Eu aquí deixo a orixinal, porque da outra non hai videoclip.

Morriña musical

Despois de escoitar as ferreñas da pandeireta e unhas boas voces no meu ordenador, foi inevitable sentir a morriña. Máis que morriña quizais sexa "mono" de golpeala pandeireta e de bailar ao son dela. Non era tan consciente diso ata que escoitei a música.
A última vez que agarrei a pandeireta foi no Carneiro ao Espeto, ¡hai catro meses! Si é que parece que xa se me olvida... ¿E qué serán dos puntos de Fonsagrada, Trasmonte, Pazos de Borbén e... o maneo de Bardáns? ¿Tereinos gardados ou xa fuxirían?
Supoño que en Nadal botarei algún baile para rememorar... De momento sigamos escoitando desta música. Velaquí Pepe Vaamonde Grupo e Aires de Montillón.

"Para mí, el mayor placer de la escritura no es el tema que se trate, sino la música que hacen las palabras." Truman Capote


Hoy me parece difícil contar una historia, fíjate tú que hay días que salen solas. Este no es ese día. Yo puedo contar historias, pero me resulta más fácil hacerlo sin que me digan que lo haga. Ocupando la extensión que quiero, escribiendo frases de mi estilo, utilizando la lengua en la que mejor me expreso, un tema elegido por mi...Haciendo así y con inspiración, es fácil.
Lo difícil por ejemplo, es crear una historia en un trabajo de 30 positivas utilizando frases muy cortas. Palabras que lo digan todo, esquemas claros. Eso es lo que tenemos que hacer para entregar el lunes.
Es sencillo adaptar las cosas a uno mismo, pero no lo es tanto cuando tenemos que amoldarnos a unos parámetros. Eso en la vida sucede con todo.

Así como puedo expresar en lenguas diferentes también se puede hacer atendiendo a esas características impuestas, pero...¿cómo? Tranquis, compañeros de grupo, encontraremos la forma de escribir en las 30 diapositivas todo eso que queremos contar. Hay que buscar el hilo y coser los retales que tenemos.

P.D. El reto de esta historia sin historia ha sido escribir en castellano, comprobar que también soy capaz de expresar escribiendo así. Es cierto, si que expreso, pero no de la misma forma que lo hago en la lengua de la tierra que me vio nacer.
Ahora quiero que vosotros me digáis ¿cómo expreso mejor escribiendo? ¿en castellano o en gallego?

Los que me conoceis y leeis lo sabeis.

Profesor: - Cuál es la imagen de Jaguar?

A empanada no seu mundo (Eu): - La pantera ésa.

Saíume así, da alma e de forma inconsciente. No momento xa me decatei e escachei a rir coma o resto dos meus compañeiros. A verdade é que a resposta é desas que quedan gravadas como a de "El corrón en el buceo" en lugar de dicir El correo en el buzón ou "El traguero me cajó la tarjeta", en vez de El cajero me tragó la tarjeta. É como cando dixen grágeas e non grajeas. Velaquí algunhas das miñas meteduras de pata que fan rir, pero tamén me fan pensar que ¡coidadiño, a ver onde as dis! A verdade é que son expresións dignas de rexistrar para que os demais se rían, anque sexan dunha. De seguro vos arrinco algunhas gargalladas.

El sentido de la vida es cruzar fronteras. Ryszard Kapuscinsky

Esta é unha de tantas frases recolectadas. Gústame collelas e aplicalas a miña realidade particular. Non sabía moi ben qué escribir e foi o primeiro que me veu á cabeza. Véxoa moi acertada, todos cruzamos fronteiras e sobrevivimos nun mundo cheo de contradiccións.

Hoxe tamén penso en viaxar a lugares que quero, apetéceme moito. Quero buscar unha "escapada" para ver máis anaquiños de mundo, sentirme eu noutros lugares, facer deste ronsel algo máis longo con distintas compañías...Non sei como explicalo, pero é esa sensación de dicir "estou aquí" ou... "si, eu estiven alí".

MURRUCHA

Despois de que algunha xente me preguntara qué significa Murrucha, decidín teclealo no Google. Ata agora para min era un nome cariñoso que me puxera miña tía cando eu era unha nena. Pensei que non existía nada máis con ese nome, pero estaba equivocada. Hai unha Murrucha en Mozambique. É un lugar na provincia de Zambézia. ¡Qué curioso!, é certo que hoxe me deito sabendo algo máis...

"¡Claro que sí!", me aseguró la señora Collier, tiene algo. Es una adorable criatura.

"Una adorable criatura". Retratos. Truman Capote

Domingo foi tarde de cinema e libros. Cassandra´s dream a película escollida, con final característico de Woody Allen, o director (of course!). Retratos, de Truman Capote, o libro que decidín mercar na feira salmantina. Todo porque ao ver a portada (O autor acompañado de Marilyn Monroe) lembreime daquel relato lido na clase e recomendado por Neira Cruz en segundo de xornalismo. "Una adorable criatura", pensei. Ese era o título do capítulo no que Capote calcaba co seu puño o encontro coa actriz mito. Mirei o índice e...efectivamente alí estaba xunto ás "Observations" de Pablo Picasso, Coco Chanel e outros.

A verdade é que foi un último día de semana ben aproveitado e sempre está ben ter compañía. Polo menos para min, pois este tipo de cousas normalmente non as fago soa. É coma ter que comer fóra sen ninguén con quen falar. Fíxeno varias veces e foi por que non me quedou remedio. Síntome unha estraña.

Onte foi un día de estar na casa e hoxe, sen embargo o día escollido para coñecer a facultade de comunicación da Pontificia. Tiven que ir alí a buscar a miña tarxeta universitaria. Teñen moitas aulas de laboratorio (multimedia, edición, publicidade...). Pensei que ese sería o edificio no que realizaría o curso de experto, pero por sorte tocoume no principal, moito máis céntrico. Despois foi turno do inglés, levo tres sesións no Centro Británico, pois non quero perder as palabriñas que trouxen frescas de Dublín. Ademais gústame o profesor, que salado é, non sabe nada de español e iso dalle máis sabor ao asunto.

Agora veño de ver como un compañeiro sopraba as candeas. Cantámoslle o cumpreanos en versión española, colombiana, arxentina e tamén en brasileiro. Porque non o hai en neerlandés que se non tamén había quen llo cantase. A estancia alí foi breve, a xusta para degustar uns doces e brindar. Mañá toca madrugar porque Madrid espera. Será unha visita relámpago, por iso non avisei a familiares e amigos (tocará outra vez con máis tempo).

Chega o momento de despedirse tras despistar o sono e chamar á impaciencia da viaxe á capital.

Bicos de menta!

CON OUTRA COR NO HUMOR

As augas deste océano xa están máis calmadas e o meu humor cambiou de cor. A rabia minguou, anque sigo sen ter médico de cabeceira en Galicia. Si...así como sona, dunha forma tonta e por un malentendido fixen a tarxeta sanitaria de Castela e León e quedei sen a galega. Agora vanme asignar aquí un médico. Case me da algo cando me entero de que non pertenzo á sanidade galega. Foi coma unha xerra de auga fría porque pensei que o que me estaban facendo era unha tarxeta sanitaria de desprazada. Equivocárame e aquí tampouco se molestaron en explicarme que podía facer para facerme cunha tarxeta de desprazada e non cunha da comunidade.

Onte comencei un módulo novo no curso e tivemos cambio de profesor. Estamos dando comunicación interna, o que me resulta interesante, anque ás veces algún profesor fai que a clase sexa moi densa (as da tarde lévoas costa arriba!). As clases desta semana xa quedaron atrás.

Acabo de chegar de saír, pero iso si, non entrei na casa sen cambiar antes a hora. Ás tres da madrugada eran as dúas.

É curioso, pero antes de virme decateime de que era a única española do grupo. Estaba con dúas colombianas, dúas brasileiras, unha uruguaia e unha arxentina. Quen me ía dicir a min que me ía xuntar cun mapa de Latinoamérica. A verdade é que é moi enriquecedor , o meu vocabulario e a miña lista de expresións estanse agrandando. Xa estou empezando a asimilar palabras arxentinas como saco (xersei), puchos (cigarrillos), pollera (falda), campera (gabardina), boludo, pelotudo... expresións como ¿que hasés?, en lugar de ¿como estás? Tamén das colombianas como mesera (camarera), churro (que está de bo ver, tío bueno), baina (cousa), pernil (zanco), chévere... Alí para dicir que alguén é moi majo usan a expresión "es muy querido". Coma estas, moitas outras, que agora a miña memoria non logra xuntar, anque só é cuestión dun pouquiño máis de tempo para facelas máis "miñas" e lembralas.

Continuarei navegando noutros océanos á vez que me acostumo ao frío que empeza a aterrar en Salamanca.

É incrible o que pode cambiar o humor en segundos, pero hoxe teño gana de mandar todo á puta merda. Pregúntome a qué carallo vin aquí, porque ás veces, nin falando o mesmo idioma nos entendemos. Agora mesmo collía as maletas e volvía para a miña casa, sei polo que o digo e ao mellor outro día pode parecer unha tontería, pero hoxe aféctame especialmente, ata o punto de querer marchar de aquí . Hoxe síntome menos "da miña casa" e iso dóeme.

DÍA DE GABARDINA

Hoxe caeron pingas, como o día en que cheguei aquí. Levaba sen chover vinte días e hoxe a cor gris foi a dona do ceo. A xente sacou os seus paraugas á rúa. Eu decidín poñer os pés sobre o pavimento mollado e ir facer uns recados. Tras unha ida pola Compañía cunhas botas que me lastimaban e unha espera inútil na facultade, decidín que a volta a casa ía ser antes do pensado. Non me apetecía ser partícipe da paisaxe chuviosa, porque sentía que pronto se podía transmitir ao meu humor.

Foi unha xornada sen xugo por iso quixen amañala un chisco cun zume de melón e cítricos acompañado de palabras.

Unha stop na travesía para seguir con Tabucci e La cabeza perdida de Damasceno Monteiro.

Seis horas de autobús de Compostela a Salamanca cunden moito, sobre todo para pensar en mil e unha cousas ou sinxelamente durmir. A monotonía do traxecto provócame un sono case instantáneo. Durmo, esperto, volvo a durmir, volvo a espertar…así ata que canso e decido escoitar música ou a radio. En ler xa nin penso, porque me mareo coa mesma facilidade coa que aperto a Pedro Chosco.
Outra das miñas aficións neste traxecto é fixarme nalgúns dos outros pasaxeiros e imaxinarme como son as súas vidas. Pode resultar moi extraño, pero creo que é un bo exercicio para manter viva á tola da casa*, unha das miñas mellores compañeiras. Desta vez non me fixo tanta falta crear historias no aire, pois houbo alguén disposto a intercambiar a súa coa miña.

Mentres esperaba polo autobús na estación de Santiago, outro mozo facía o mesmo, parecía impaciente pola espera. Levaba algo semellante a unha maleta e unha bandoleira. Sentía curiosidade por saber qué contía, pois non era unha maleta coma calquera outra. Pronto ía sabelo sen facer preguntas, pois a impaciencia do mozo podía co meu querer saber máis e rompeu co silencio da espera.
- ¿Vas a Salamanca?
- Si, respondín.
O frío que sentía facía que o tempo pasase máis lento, pero apenas cruzamos esas palabras, o autobús chegou.
El non soltou a equipaxe nin para deixala no maleteiro e así deducín que aquela maleta contiña algo importante.
Foi nunha das paradas do traxecto cando souben o que coidaba con tanto mimo. Era un saxo. O seu amigo de viaxe- pensei-. Curioso, ¿certo? e máis aínda, cando me dixo que o mercara en París e que só levaba dous días con el. ¡Como para non coidalo!, díxenme a min mesma.
Notábase que lle gustaba o que facía e que no saxofón e na música estaba o seu futuro. Admiro que teña tan clara a súa meta e que vaia firme na súa procura. París foi tan só un paso no camiño. Alí, despois de probar varios saxos, atopou o que mellor ía co seu xeito de tocar. Atopou ao seu acompañante de melodías e dunha traxectoria da que xa ten moito andado, pois non é fácil estar tan seguro do que un quere ser.

* Rosa Montero na súa obra La loca de la casa, designa con este nome á imaxinación.

A MIÑA MENTE CHAMA POR VÓS

Por moi estraña que sone a frase coa que titulo esta entrada, creo que ten algo de certo.
Levo en Salamanca cinco días e atopeime con dúas persoas que coñezo. Á primeira íalle mandar unha mensaxe para quedar con ela porque me acordei de que estaba estudiando aquí, pero ao final non fixo falta. Ao día seguinte atopeina na cafetería da facultade. No momento de vela, non foi necesario que dixera nada, a súa cara expresábao todo, facíaselle raro verme en Salamanca, pois ata agora só me vira en Compostela e non sabía que eu me viña para terras de Castela. Eu tampouco esperaba vela alí, entre outras cousas porque era sábado.
Ao outro atopeino hoxe subindo a rúa Ramón y Cajal e ten gracia, porque xustamente lle enviara un mail esta tarde para informalo da miña chegada. Mentres tecleaba, pensaba "so faltaría que esta tarde o atopase na rúa" e...xa vedes que así foi. Se non chego a escoitar o meu nome non o vía, porque ía falando entretida cunha compañeira.
Despois do desta tarde, o primeiro que me veu á mente foi unha frase que me dixo unha das miñas compañeiras cando lle contei que me atopara cunha amiga de Compostela. "Alba, la llamaste con la mente".
Agrádame que así fose, atoparme con xente á que quería ver e máis cando estás en terreo que aínda non é moi coñecido.
Por aquí seguirei camiñando, pero agora unha parada incerta e unha lectura: "La amante en guerra", de Maruja Torres.

Rememorando días atrás

Parecíame axeitado colgar algunha fotiño da miña estancia en Dublín, de feito estes días lémbrome bastante. Foi toda unha experiencia dar algúns dos pasos do Ulises de Joyce, o tour veloz pola cidade do primeiro día, os picnics en San Stephens Green, a performance que alí vimos, a visita á fábrica de Guinnes onde quedaron colgadas algunhas das nosas frases, os paseos por Temple Bar, O Connel (quen o diría, pero alí había un Savoy e... con letras ben grandes). Era inevitable pasar por Grafton Street e escoitar a música dos violíns, as guitarras...Había que chegar ao final da rúa para ver a moza que alí nos esperaba coas súas cestas: Molly Mallone.

Estou segura de que nas nosas mentes tamén sobrevivirá o recordo do troncobusss jajaaj, si, ese vehículo que nos levou ata Galway, Connemara e os acantilados de Moher. Foi unha fin de semana intensa na "Irlanda profunda" con moitas horas de bus, pero tamén con moitas risas. As cancións de Decland animaron a viaxe de regreso (menuda vozz!!).

Belfast foi outra das cidades na que estivemos. Alí parte da historia está pintada nas paredes das casas (os murais). As diferencias entre os barrios católicos e protestantes aínda se respiraban no ambiente, sobre todo ao camiñar a carón do muro que os separaba.

Outros lugares e zonas de Dublín foron testemuñas das nosas pegadas. Son elas as que mellor saben dos solos irlandeses que tocaron.

A foto que aquí deixo é dos Moher Cliffs.

É A QUENDA DE SALAMANCA

Pois si, aquí cheguei onte pasadas as cinco da tarde. Hoxe á mañá tocoulle camiñata por alguhas rúas. Funlle facer unha visita ao astronauta e a rá da catedral e como non á Plaza Mayor. Hoxe pola tarde toca empezar o curso e... a ver que tal vai.
Tratarei de escribir máis por aquí e tamén con máis calma. De momento deixo de teclear, porque...estou escasa de palabras, vaia vaia...

Por terras de Castela León seguirei "navegando".

DIA DE DESPEDIDAS

Tras tres semanas por aqui, hoxe toca despedirse. As tres semanas pasaron voando e para non decepcionar a ninguen, o tempo de Irlanda quixo facer honra a sua fama e agora chove o que non choveu no tempo que levo aqui. Creo que e a forma que o weather ten de dicirnos adeus ou...ata a proxima.

E despois de pubs...

Onte foi noite de pubs here in Dublin. Fomos ao mais antigo da cidade, o Brazen Head. Escoitamos musia tradicional, como non. Un dos meus English teacher dixome que a musica tradicional irlandesa lle recordaba a de Galicia. Eu dixenlle que si tiñan cousas en comun e concentreime naquela alegre melodia e no sabor da Guinnes.

Os plans desta tarde creo que son volver a Howth a ver acantilados e as focas. O domingo fun, pero choveunos tanto que so chega

os ao faro, vimos as focas e non chegamos aos cliffs, vaia. Sinceramente...xa empezo a estar apatica de mais visitas, pero weno, hai q aproveitar o pouco tempo que queda por aqui.

Only four days here

Yes, xa so me quedan catro dias de Dublin. O balance ata agora foi moi bo. Topei con boa spanish people, o caracter dos irlandeses tamen e bo en xeral e unha das mellores cousas: visitei moitos lugares. Isto ultimo era algo que desexaba facer. Galway, Moher Cliffs, Connemara, Howth and of course different places os Dublin city. Velaqui unha mostra do galegenglish ou castrapenglish como eu lle chamo as veces jajajaja.

Hoxe estivemos no que foi o carcere de Kilmainham. Ali gravouse a pelicula "En el nombre del padre".

Maña quizais iremos ao castelo de Malahide, a ver onde acaban os nosos pes, esta por ver.... Espero contar mais desta travesia irlandesa nos sucesivos di

POR IRLANDA ANDAMOS

Por fin decido deixar unhas palabriñas desde Dublin. E unha cidade distinta, pero como digo eu sempre, lle hai que buscar o seu encanto. Cal? Os pubs, a musica tradicional e que 'e unha cidade pequena. Vaia so escribin tres liñas, pero e tempo de marxar, a proxima deixarei algunha foto por aki.

UN ANO DE PENSAMENTOS ESCRITOS

Quen o diría!, pero este ronsel xa ten 365 días de existencia. Non é moi coñecido, pero o que me importa é escribir nel de cando en vez. Espero seguir deixando rastro por máis tempo, anque neste intre non teño moito máis que dicir, só que estou un chisco impaciente por estar en Dublín instalada. A ver se as tres semanas de estancia por alá dan de sí para contar...

Ata a próxima

AGASALLOS DE CUMPREANOS

Pensei que non ía escribir máis entradas ata chegar a Dublín, pero equivoqueime. Onte tiven outra cena en Santiago e con regalos incluídos, vaia, vaia...

Grazas nenas, por tódolos artiluxios haha!! (un pano, unha camiseta, un espello, uns pendientes, un bolso, chapas e... unha cartolina con dedicatorias). Non teño fotos...pero se consigo algunha de onte, non dubidarei en colgala.

bicossss de mar

Bye Red Jackets, bye August

Acabaron as camiñatas de agosto polo casco vello de Compostela. Hoxe foi o meu último día de chaqueta vermella. Quixen aproveitar esa oportunidade, entre outras cousas para facer de turista nas miñas horas libres e aprender nun mes o que non aprendín en catro anos de estudiante en Compostela. Fun a algún que outro museo ao que nunca fora, fixen un tour nocturno pola cidade das estrelas e quedeime con aspectos curiosos que ata hai pouco descoñecía. Para min isto... foi coma unha especie de despedida a eses catro anos de universidade e creo que a mellor maneira de facelo era afondar na cidade un chisco máis.

Aquí deixo unha foto da cena dos "chaquetas". Estou segura que esa noite ningún dos que están na aí se perdería, pois... ¿para que están os mapas da oficina de turismo? jajajaja. Ese día levabamos encima máis de un.

ANTES DE DUBLÍN E DESPOIS DE COMPOSTELA

A verdade é que o verán cundiu. Concretamente os días de agosto que quedan atrás foron unha experiencia diferente. Quero escribir un pouco sobre iso antes de marchar a Dublín. Dentro de cinco días, se todo vai polo seu debido curso, estarei a piques de coller un avión para pisar chan irlandés.
Agosto foi o meu mes como “chaqueta vermella”, algo así como un punto ambulante de información da oficina de turismo de Santiago de Compostela. Andamos polo casco vello de Santiago para botar unha man a aqueles turistas que o necesitan. Preguntas do tipo: “Ademais da catedral… ¿Qué se pode ver en Santiago?, ¿Onde se obtán a Compostela?, ¿Qué albergues hai en Santiago?, ¿Por onde queda a rúa….?, ¿Onde hai un ciber? ou ¿Onde podo deixar a miña equipaxe/bici?” eran as máis frecuentes. Coma estas, outras tantas cuestións e algunhas delas moi peculiares. Tampouco faltaron aquelas ás que lle tiñamos que botar un chisco de imaxinación para saber respondelas.
A miña intención sendo chaqueta vermella, era practicar un pouco máis o inglés para ir acostumbrando este oído chosco e empezar a tirar para adiante na conversa!! Ademais quería facer algo diferente e así andiven. Decateime de que case todos os días podía emerxer unha boa historia, anédotas para contar nun caderno de bitácora ou porqué non, nunha reportaxe. É na rúa onde residen as historias e foi aí onde descubrín o meu mono por contar e afondar nalgunhas personalidades. En numerosas ocasións sentín curiosidade por algunhas das persoas que nos falaban. Estou segura de que serían bos para unha entrevista.

En fin, espero que a próxima entrada sexa dende Dublín.

CASE UN MES DE 22

Soplei dúas veces as candeas. A primeira ás doce da noite, xusto cando comezaba o 8 de xullo. Nin pola cabeza se me pasara que puideran darme esa sorpresa.
Comecei o día pisando merda, sí así de literal, pero como di a canción de Serrat, “que dicen que pisar mierda da buena suerte”. Así de ben sonaba nove días despois do meu aniversario na Plaza de Touros de Pontevedra na voz dos dous paxaros íntimos. Un verso que me fixo recordar ese 8 de xullo, un día bastante surrealista, ou especial diría eu.
Despois de meter o pe naquel noxento “pastel” e limpar o zapato todo o que puiden, regresei ao lugar no que estaban os meus compis. Alí tíñanme preparado un pequeno doce con dous patiños para soprar.
A noite correu coma un lince e cando cheguei a casa xa eran preto das 8 da mañá. Ás 11 xa estaba en pé porque tiñamos unha comuñón. O sono e a resaca apoderáronse de min dende que me levantei ata que me deitei e iso creo que aínda me fixo sentir máis nunha nube.
Abrín a porta da habitación e xa empecei a escoitar felicitacións.
-Vai onda o teu tío que che quere dar o regalo, dime miña tía.
Aínda coa vista borrosa, pasei o corredor e petei na porta. Estábame esperando cunha caixiña envolta en papel de regalo. A primeira vista parecía que o que había dentro era unha xoia. Axitei a caixa e as miñas impresións cambiaron ao ver que o obxecto se movía moito, ¿qué sería? A resposta foi inmediata porque abrín o paquetiño con ansia. Era a chave dun coche, o da miña tía, o Ford Fiesta azul mariño que tantos anos camiñou con ela. Ese co que perdeu o medo ao arte de conducir. “Agora tócame a min”, pensei cunha mestura de medo, incerteza e emoción. O cocktail de sentimentos impedíame reaccionar e facíame flotar máis na miña nube. Estaba apertando unha responsabilidade máis e sobre todo un reto: o de superar o meu medo a conducir. Buffffffffffff!!!!!
Nestes momentos continúo intentándoo, é algo que teño que vencer e contra o que loitar para que non me venza a min.
Tralo shock de pasar a ser propietaria dun vehículo de xeito repentino, soprei de novo as candeas. Desta vez durante o banquete da comuñón a que fomos. Foi unha felicitación improvisada, pero moi apañada. Nela alviscábase o cariño co que estaba feita e, como non, a miña vergoña ao ver que de súpeto case todos empezan a cantarme o cumpreanos feliz. Se non chegase a ter tanto sono creo que a timidez acabaría superándome. Miña irmá embadurnoume a cara con nata e eu intentei facer o mesmo coa dela. As fotos sacadas demóstrano. Intantes detidos en imaxes: as dese 8 de xullo de 2007.

DOUS PAXAROS QUE VOAN ALTO

Empeza a conta atrás para ver como voan estes dous amigos da guitarra. O 14 e o 17 de xullo poderemos velos en Santiago e Pontevedra. Polo momento, as críticas de "Dos pájaros de un tiro" son moi boas. Anque as traxectorias de Sabina e Serrat xa o evidencian.

Estou desexando velos!!!!

VELAÍ A DESPEDIDA

Creo que xa van sendo horas de dedicar unhas palabriñas a catro anos que xa forman parte do pasado. Máis vén isto é unha especie de última copla dunha canción para despois empezar outra.

Hai case dous meses estabamos todos no acto de licenciatura, decorando cun broche o que foi a nosa andaina pola facultade de Ciencias da Comunicación. Imaxes, palabras e sorpresas serviron para resumir o noso paso polo edificio de Siza.

Agora supoño que a maioría estará con prácticas, saudando a unha nova etapa e aínda convalecentes deste último ano de carreira. Estou segura de que a moitos nos pasou moi rápido. Nunca mellor dito foi unha carreira.

Ata a próxima fuxida navegantes e sorte nas vosas respectivas travesías!!

A MULLER DO AUTOBÚS

- Menudo cabreo leva o condutor –dicía ela entre risas -.
- Si, pero é porque levamos máis de media hora en caravana- respondín mentres pasaba as follas de Entrevista con la historia-
- Claro, é que aquí son as festas de Pascua.

Este foi o inicio dunha de tantas conversas que quedan gravadas na mente por un tempo. Unha parrafada de viaxe en autobús, desas nas que descobres unha vida.

A muller debía ter preto de 73 anos. Contoume que era de Pontecesures e que viña de visitar á súa irmá maior, que tiña casa en Extramundi. Sentíase soa e falábame sen que eu lle preguntase. Vestía de loito porque o seu home morrera hai ano e medio.
- Sen el non é o mesmo, dicía. Antes ía máis a ver a miña irmá, pero agora como teño que ir soa…

Malia apreciar nas súas palabras o baleiro dunha persoa que xa non está, ela era consciente de que a vida seguía e había que roela.

Eu tamén lle fun adiantando cousas sobre min, simplemente respondendo ás preguntas que me facía dun xeito prudente. Notaba que tiña medo a que me molestase a súa curiosidade, pero a expresión do seu rostro transmitíame gana de falar con ela.
Era unha tarde de domingo na que eu estaba desexando chegar á casa e naquel atasco de tráfico a conversa semellaba un dos mellores remedios.

- Supoño que vostede terá présa, alguén estará esperándoa, dicíame.

En realidade, eu non tiña apuro e aproveitaba a caravana para adiantar a lectura. Conteille que se en lugar de ir para a miña casa fose para Santiago, seguro que si levaría présa.
Foi a partir de aí cando a muller, da que non coñecín o nome, soubo que eu non estaba casada, que estudiaba na universidade o último ano da carreira de xornalismo e que estaba facendo prácticas na radio.
Faloume do seu fillo, tamén era xornalista, vivía coa súa familia en Ribeira e hai un tempo vencera a batalla a un infarto de miocardio.
- Moito estrés, comentou. Ten bastante responsabilidade no seu traballo.

Silencio……………………………………………………………………………

Así foi o resto do camiño. Tras matar un chisco de tempo coa fala, as dúas quedamos caladas. Eu pensando quen era o seu fillo, tiña lido algo del no xornal. Ela quizais en chegar á súa casa porque xa se lle facía tarde. As dúas estabamos máis tranquilas, porque polo menos xa sabiamos un chisco da persoa que tiñamos diante.
Dende ese día, sei que en Pontecesures vive unha muller viúva, de ollos claros, cunha forma de falar que me inspiraba tenrura. Unha muller que a primeira vista me esbozou unha vida que non era a miña e que durante a conversa eu fun correxindo con goma de borrar e lapis. Os matices que eu ía facendo e as súas frases espontáneas foron as que deron vida a este curioso diálogo.

CANDELA

Se hai alguén que nunca berra, esa é Candela, unha lección de paciencia, vitalidade e dozura. Un ser entrañable e soñador.
Cabelo liso e loiro, ollos verdes un chisco escondidos tras unhas lentes de pasta azul, un metro cincuenta e dous dunha estatura con pernas longas, esa é Candela.
Amante da xeografía, as viaxes da imaxinación, creadora do mundo no que lle gustaría residir. Nova York, Toronto, Vancouver, Canadá, Sydney… son algúns dos lugares aos que viaxan os seus soños. Por alí e por moitas cancións de fala inglesa pasean algunhas das súas ilusións aventureiras. Imaxes cargadas de luminosidade e que escapan das luces apagadas, pois Candela teme á penumbra. Quizais sexa porque é ela esa chama que loita por un punto de luz, o rastro natural da candea que alumbra.
Inxeniosa cos nomes cariñosos (Migüis, Albany, Milita e Danonino son só algúns deles). Amiga dos animais, sobre todo dos cans coma Lúa, a súa golden retriewer. Sosegada, nunca desespera e dálle leccións aos demais para que non o fagan.

Que… ¿quen é ela?
É Candela.

O misterio, unha das súas paixóns e Mary Higgins Clark e Stephen King só algúns dos que alentan ese afán. Unha afección que ás veces se traduce en insomnio, falta de sono que entretén coa música do seu mp3 e supoño que tamén dando voltas á cabeza e ao medo que a todos nos visita de cando en vez.

Calma personificada
Amiga dos amigos
Nómada soñadora
Dona da paciencia
Entrañable criatura
Lectora de fantasía
Aura clara da candea.

Esa é ela.

(NOTA: isto é algo así como un agasallo en escrito por eses 21 anos cumpridos máis os días que virán. Para que os que lean se fagan unha idea de como é

¿BAILAMOS?

Gústame bailar, picar no chan, dar voltas, facer puntos ou moverme segundo a música, sentirme libre…Danzar nas palabras e lecturas que máis aprecio, compartir bailes cos que máis quero, conversas acompañadas de cafeína. Intercambiar sorrisos, bicos, apertas…Ser eu en cada un dos pasos e vaivéns deste barco ó ritmo das ondas e ver como vós danzades... ¿Bailamos?

LENTES NOVAS, ¿PERCEPCIÓNS NOVAS?

Quen me coñece sabe de boa tinta que eu sen as miñas lentes non son a mesma. Creo que anque non as tivera que usar (que non me queda outra, pois fanme boa falta) chegaría un momento en que o faría de todos xeitos. Diredes que se me vai un pouco a cachola, pero para min son un complemento esencial e estéticamente as de pasta, gústanme moito. Sucédeme tamén cos sombreiros e os pendentes
Moitas veces digo que son fan de Lola Herrera, a que presenta os deportes en Antena 3. Cada día leva unhas gafas diferentes, acordes coa cor da súa chaqueta, anque hai que recoñecer que algunhas son demasiado extravagantes. A min gustaríame ter varios pares e poñer cada un segundo o meu humor, a roupa, a ocasión… ao fin e ao cabo creo que expresan bastante de min.
Cando non as levo, evidentemente sigo sendo eu jaja, pero non me sinto igual, vaia, é coma se me faltase un caparazón. Así e todo, as lentillas gústanme para as noites de saída e algún que outro acontecemento, pois non todo van ser monturas, tamén hai que cambiar. De vez en cando hai que deixar ver o que hai máis alá deses centímetros de cristal, os mesmos olliños daquela nena de seis anos que parecía oriental. Dinme que a forma dos meus ollos se parece a da miña tartaravoa, así que a cousa vén de lonxe.

Despois de estar 7 anos coas mesmas lentes, a semana pasada merquei unhas novas (ano novo, lentes novas…). Aínda non mas deron, pero son o meu regalo de reis. É o momento de ver as cousas dende ángulos diferentes, con outras perspectivas.
Pensándoo ben… non me importaría ser a imaxe publicitaria dunha óptica, hahaha, igual me fan descontos nas lentes.

CREBADEIROS DE CABEZA

Sinto, meus navegantes, que este é o curso do crebacabezas, o curso da típica pregunta… ¿e despois que vas facer?
Anque quixese contar ás persoas que ma fixeron, creo que non podería, foron tantas que perdín a conta. O curioso é que eu aos demais tamén lle pregunto o mesmo. Estamos na época. Último ano de carreira, cada un empeza a tirar polo seu lado…
De momento teño ata abril de prácticas na Radio Galega, en informativos. Rematei o turno de tarde coa vagancia de ter que cambiar e adaptarme a outra xente e dinámica, pero hai que pasar por todos para ver o que hai e o máis importante: aprender. Despois… ¿e despois? O que veña.
Supoño que o que máis e o que menos estamos así ou pasamos por isto, son as regras do “facerse maior” e non quero raiar máis con isto porque se empezan a alviscar síntomas do síndrome de Peter Pan.
Gozade do baño neste mar de peripecias e noutros tantos por aí dispersos.

POLOS DÍAS QUE VIRÁN
Lamento non dedicar máis tempo a este recuncho, a verdade é que últimamente non me deteño a pensar para escribir con adornos. Botávao de menos, pero non sabía cando sacarlle un anaco ó tempo. Os primeiros días deste ano son boa época para exprimir un chisco o pensamento e…velaquí me tendes.
Estas palabras dedícoas á incerteza dos días que virán neste 2007. Mais non quero determe tanto no futuro, pois non é bo, del nunca se sabe.
Primeiro o presente. Está claro que hai que ser consciente del, sobre todo para sacar o máximo partido aos momentos bos. O outro deixémolo estar, xa chegará o momento de pensar nel cando veña.
Hoxe empecei novo turno de prácticas. Tócame pola mañá. Volvo estar soa es Santiago, coma en verán, a diferencia é que só son tres días. Son estes momentos solitarios os que me levan a cavilar escribindo. Mira que se lle dan voltas á cabeza cando unha está soa
Son días de facer balance na política, na economía, nos hábitos sociais e…na vida de cada un o ano anterior.
Atrás queda terceiro de xornalismo, as festas de paso de ecuador, o verán de prácticas coa calor da cidade das estrelas, o carneiro 06, os trinta e pico graos de Túnez en outubro, o cheiro a especias… Monastir, El Jem, Douz, Matmata, Chebika, etc xa son camiño andado (un anfiteatro, un lago salado, un deserto e uns dromedarios, un carro de cabalos, un todoterreo…). Saboreamos o tabaco de froitas, a cervexa tunecina (Celtia), os postres de dátil e iso que era Ramadán jaja!!

As luces de Nadal de Viena, que pronto se recollerán, estaban alí cando pasamos…O mercado do Rahaus ateigado de xente que bebía punch, chocolate ou comía da variedade de lambetadas que había. Queda atrás o ano de Mozart, pero a súa figura permanece viva terra do músico. O mesmo que o mito Sissi e os seus ampulosos pazos…por alí estivemos. Xardíns sen flores, metros, tranvías, carro de cabalos, paseos por Museum Squartier, moitas rúas que acaban en strasse, a ópera, o Parlamento…Velaí outro camiño no que nos cruzamos co bico de Gustav Klimt e cos olores a melange e pizza. Unha infinidade de cousas que tardaría en describir e que mellor é ver, ser testemuña sen resumilas, vivilas. Así, isto non é máis que unha nota breve a pé de páxina, concretamente a do meu ronsel.