CANDELA

Se hai alguén que nunca berra, esa é Candela, unha lección de paciencia, vitalidade e dozura. Un ser entrañable e soñador.
Cabelo liso e loiro, ollos verdes un chisco escondidos tras unhas lentes de pasta azul, un metro cincuenta e dous dunha estatura con pernas longas, esa é Candela.
Amante da xeografía, as viaxes da imaxinación, creadora do mundo no que lle gustaría residir. Nova York, Toronto, Vancouver, Canadá, Sydney… son algúns dos lugares aos que viaxan os seus soños. Por alí e por moitas cancións de fala inglesa pasean algunhas das súas ilusións aventureiras. Imaxes cargadas de luminosidade e que escapan das luces apagadas, pois Candela teme á penumbra. Quizais sexa porque é ela esa chama que loita por un punto de luz, o rastro natural da candea que alumbra.
Inxeniosa cos nomes cariñosos (Migüis, Albany, Milita e Danonino son só algúns deles). Amiga dos animais, sobre todo dos cans coma Lúa, a súa golden retriewer. Sosegada, nunca desespera e dálle leccións aos demais para que non o fagan.

Que… ¿quen é ela?
É Candela.

O misterio, unha das súas paixóns e Mary Higgins Clark e Stephen King só algúns dos que alentan ese afán. Unha afección que ás veces se traduce en insomnio, falta de sono que entretén coa música do seu mp3 e supoño que tamén dando voltas á cabeza e ao medo que a todos nos visita de cando en vez.

Calma personificada
Amiga dos amigos
Nómada soñadora
Dona da paciencia
Entrañable criatura
Lectora de fantasía
Aura clara da candea.

Esa é ela.

(NOTA: isto é algo así como un agasallo en escrito por eses 21 anos cumpridos máis os días que virán. Para que os que lean se fagan unha idea de como é