POLOS DÍAS QUE VIRÁN
Lamento non dedicar máis tempo a este recuncho, a verdade é que últimamente non me deteño a pensar para escribir con adornos. Botávao de menos, pero non sabía cando sacarlle un anaco ó tempo. Os primeiros días deste ano son boa época para exprimir un chisco o pensamento e…velaquí me tendes.
Estas palabras dedícoas á incerteza dos días que virán neste 2007. Mais non quero determe tanto no futuro, pois non é bo, del nunca se sabe.
Primeiro o presente. Está claro que hai que ser consciente del, sobre todo para sacar o máximo partido aos momentos bos. O outro deixémolo estar, xa chegará o momento de pensar nel cando veña.
Hoxe empecei novo turno de prácticas. Tócame pola mañá. Volvo estar soa es Santiago, coma en verán, a diferencia é que só son tres días. Son estes momentos solitarios os que me levan a cavilar escribindo. Mira que se lle dan voltas á cabeza cando unha está soa
Son días de facer balance na política, na economía, nos hábitos sociais e…na vida de cada un o ano anterior.
Atrás queda terceiro de xornalismo, as festas de paso de ecuador, o verán de prácticas coa calor da cidade das estrelas, o carneiro 06, os trinta e pico graos de Túnez en outubro, o cheiro a especias… Monastir, El Jem, Douz, Matmata, Chebika, etc xa son camiño andado (un anfiteatro, un lago salado, un deserto e uns dromedarios, un carro de cabalos, un todoterreo…). Saboreamos o tabaco de froitas, a cervexa tunecina (Celtia), os postres de dátil e iso que era Ramadán jaja!!

As luces de Nadal de Viena, que pronto se recollerán, estaban alí cando pasamos…O mercado do Rahaus ateigado de xente que bebía punch, chocolate ou comía da variedade de lambetadas que había. Queda atrás o ano de Mozart, pero a súa figura permanece viva terra do músico. O mesmo que o mito Sissi e os seus ampulosos pazos…por alí estivemos. Xardíns sen flores, metros, tranvías, carro de cabalos, paseos por Museum Squartier, moitas rúas que acaban en strasse, a ópera, o Parlamento…Velaí outro camiño no que nos cruzamos co bico de Gustav Klimt e cos olores a melange e pizza. Unha infinidade de cousas que tardaría en describir e que mellor é ver, ser testemuña sen resumilas, vivilas. Así, isto non é máis que unha nota breve a pé de páxina, concretamente a do meu ronsel.